ambicja kontra niezdecydowanie

Bycie ambitnym jest do kitu. Bycie ambitnym i niezdecydowanym to śmiertelne kombo.

Siedzę w pokoju gościnnym mojej babci Franciszki. Siedzę i myślę: „Jak długo muszę jeszcze wytrzymać? Kiedy oni w końcu przestaną o tym rozmawiać? Dlaczego jestem taka do bani?”. Plotki na temat moich studiów, życia i planów na przyszłość trwają w najlepsze. Szkoda tylko, że nikt nie da mi samej dojść do słowa. Ani nie zauważa obecności mojej osoby. Halo, tu jestem!

O, nie… Zaczyna się najgorsze, moment kulminacyjny spotkania- etap zatytułowany: „a moja Anulka to…”- czytaj: wszelkie przechwalanki, czyje to dziecko nie jest lepsze. Masz ci los. A myślałam, że tym razem się uda.

Ambicja. Z jednej strony bardzo pożądana, uważana za cechę pozytywną i cenioną, z drugiej zaś stosunkowo często jest przyczyną depresji, złego myślenia i dobijania samego siebie.

„Nie jesteś wystarczająco dobra. Zawodzisz siebie i swoich rodziców. Mogłabyś zrobić więcej. Zdecyduj się w końcu!"

Bycie ambitnym jest do kitu. Bycie ambitnym i niezdecydowanym to śmiertelne kombo.

Walczę z nią od kiedy pamiętam. Idealna Pani Domu budzi się we mnie co chwilę, śmiałabym nawet rzec, że ona wcale nie zasypia. Zawsze pozostaje w trybie czuwania. Chcę coś zrobić po łepkach? Ściągnąć na egzaminie? Śmiałabym nie zostać na zajęciach dodatkowych? Dobre sobie… Trzeba przyznać, że choć pozornie ambicja uznawana jest za cechę pozytywną i przyczynia się do wielu sukcesów i osiągnięć, to warto jednak zauważyć też drugą stronę medalu- tę, która zawsze gdzieś tam się czai. Osoba ambitna zawsze prze do przodu, chce osiągać coraz to nowsze sukcesy i robi to często nie zważając na swoje potrzeby, często zaniedbując rodzinę i przyjaciół, a także głos zdrowego rozsądku. Liczy się tylko wygrana, tylko efekt końcowy.

Drugim elementem letalnego napoju jest niezdecydowanie. Ono z kolei już od samego początku ma przyszytą łatkę cechy negatywnej. Zwykle ściąga nas ono na dno, ponieważ nie wiedząc co z sobą począć, nie „czniemy” nic. Tylko siedzimy i kontemplujemy co lepsze. I tak w kółko. Bez działania. A bez pracy nie ma kołaczy, prawda?

Bardzo lubię rozmawiać z ludźmi na temat życia, planów, marzeń. Niestety ale równie często obijam się o bardzo smutne stwierdzenie- „nie wiem”. W dzisiejszych czasach na barkach młodych ludzi kładziona jest olbrzymia presja i wiele oczekiwań. „Nie chcesz studiować medycyny? Może jeszcze mi powiesz, że w ogóle nie chcesz studiować?! A co ja powiem moim przyjaciółkom? Że moja rodzona córka marzy o zostaniu sprzątaczką?” to jedne z wielu zarzutów, które młodzież słyszy na co dzień. To właśnie ta presja, ten nacisk powoduje owe zdezorientowanie. Na szali stawiane są dwie rzeczy, które zwykle pozornie równoważą się. Pieniądze i prestiż, a może pasja i zaangażowanie? Z perspektywy naszych rodziców odpowiedz jest prosta- praca jest po to aby zarabiać, czyż nie?

Jednak co nam z tego, że dużo zarabiamy kiedy nie sprawia nam to przyjemności, a jedynie pogłębia depresję i zażenowanie?

To właśnie ten problem jest przyczyną wielu nietrafnych i złych decyzji. Albo może ich braku? Nie mogąc podjąć decyzji przesuwamy ją coraz to bardziej w czasie, tak że ostatecznie znajdujemy się w sytuacji podbramkowej, kiedy już w końcu musimy podjąć jakąkolwiek, a skoro wszyscy nam coś doradzają, to dlaczego by nie skorzystać? Najwyżej będzie na nich... Tylko ile warta jest taka „samodzielna, dorosła decyzja?”

W dzisiejszych czasach coraz częściej zdarza się, że to właśnie osoby ambitne stają się tymi niedecydowanymi. Chcąc osiągać wielkie rzeczy zmuszone są unikać podążania za tłumem, co zwykle osnute jest mgiełką niepewności, strachu i nierozumienia ze strony rodziny, która każe nam iść na dobre studia, które pozwolą nam na zdobycie dobrego stanowiska i przyzwoitych pieniędzy. A skoro jesteśmy ambitni, to chcemy, wręcz musimy pokazać, że potrafimy… Tylko co z tego, skoro zdobycie owego „stołka” i duma rodziny niekoniecznie uszczęśliwia nas samych? I tak wpadamy w błędne koło.

I tu chciałabym powrócić z owym spotkaniem rodzinnym u babci Franciszki i byciem dumą rodziców. Przykrym jest niewpasowanie się w scenariusz napisany przez nich dla nas 20 lat temu. „Dlaczego nie pasuję?” pytam siebie codziennie. A prawda jest taka, że to dobrze, że nie pasujesz. Bo to znaczy, że masz odwagę, by postawić się światu i żyć po swojemu, nie przejmując się plotkami starych bab na twoim osiedlu. Oby tak dalej. Czasem warto zaryzykować i zaszaleć. W końcu tylko wariaci są czegoś warci, co nie?

Ale warto również znaleźć sobie jakiś plan b, coś co pozwoli nam na zaczepienie się w sytuacji, gdyby nasze wysiłki poszły na marne. Czego nikomu nie życzę, lecz wiadomo. Życie to życie. Zaskakuje nas na każdym kroku. Teraz czas żebyśmy sami je zaskoczyli. Powodzenia!

~Szyszka