pasja

Od kiedy tylko pamiętam zawsze przerażała mnie wizja braku definicji. Braku charakteru, wyrazistości i konkretów. Braku siebie.

Za pewne znacie te cudowne chwile, gdy kogoś poznajecie, jest fajnie, super, pięknie i pada ono. Pytanie. Okropnie niewygodne. Brzmi zawsze podobnie- ‘Świetnie! A ty czym się interesujesz, jakie masz hobby, co robisz w wolnym czasie?’ Ugh. Straszne. Najgorzej, jak nie robisz nic. Nic konkretnego przynajmniej. Kiedy we wszystkim jesteś średniakiem… No i jak by tu wybrnąć… (?)

Nikt nie chce być nudny. A przynajmniej taką mam nadzieję… Każdy z nas jest inny, wyjątkowy, specyficzny. I to własnie ta inność czyni nas ciekawymi. Wyobraź sobie świat, gdzie ludzie nie mieliby zainteresowań, a jedyne czym by się w życiu zajmowali byłaby praca, sprzątanie i edukacja. Flaki z olejem, czyż nie?

Zwróć uwagę, jak często to własnie pasjonaci, ludzie całkowicie pochłonięci jakąś dziedziną są tymi podziwianymi, inspirującymi. Są źródłem motywacji dla reszty społeczeństwa. Tacy pozauniwersyteccy profesorkowie.

Nie zamierzam tutaj nikomu wmawiać, że do spełnienia w życiu potrzebuje zostać ekspertem od paproci, bo to sprawa wysoce indywidualna i zależy od jednostki, jej zainteresowań i aspiracji. Jedyną rzeczą, jaką pragnę tym postem przekazać, jest ukazanie, jak istotną role w naszym życiu pełnią nasze pasje.

Posiadanie w życiu pasji i zainteresowań, które pochłaniają nas na całe godziny jest rzeczą cudowną. Pozwala nam oderwać się od rzeczywistości, gdy najbardziej tego potrzebujemy, kształtuje nasz charakter i osobowość, pozwala nam na rozwój w wybranym przez nas kierunku, jak i pomaga nam znaleźć swoją ścieżkę w życiu.

Dla jednych jej odkrycie bywa proste jak dotknięcie językiem nosa, a drudzy nie mogą się od nich odpędzić. Mimo wszystko głęboko wierzę, iż każdy z nas posiada to ‘coś’, co budzi w nim ukryte pokłady siły.

Nie dajmy lenistwu ukraść naszego potencjału.
~Szyszka